Nieuws

De Hoge Raad heeft eind 2021 geoordeeld dat het sinds 2017 geldende stelsel van vermogensrendementsheffing in strijd is met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM). Belastingbetalers waren een procedure gestart over de vermogensrendementsheffing op basis van fictieve rendementen. Ze vonden het niet terecht dat ze belasting moesten betalen over rendement dat ze niet hebben behaald. De Hoge Raad heeft hen gelijk gegeven. 

Van belang is hierbij dat de Hoge Raad heeft gesteld dat de spaarders die te laat hebben geklaagd nu achteraf geen aanspraak kunnen maken op een vergoeding. Anders gezegd de Belastingdienst kan niet door de rechter worden verplicht spaarders te vergoeden die niet tijdig bezwaar hebben gemaakt.  Dit ziet op het leerstuk van de formele rechtskracht. Dit leerstuk houdt in dat indien een besluit onherroepelijk is geworden het als rechtmatig wordt gezien. In dit geval zijn de besluiten onherroepelijk doordat de termijn van zes weken voor het indienen van een bezwaarschrift was verstreken. De leer van de formele rechtskracht is dus zelfs van toepassing wanneer het besluit is gebaseerd op achteraf gebleken onrechtmatige wetgeving. Of en op welke wijze voor de spaarders die niet op tijd bezwaar hadden ingediend in een tegemoetkoming wordt voorzien, ligt dan ook in de handen van het kabinet. Deze zaak laat dan ook zien hoe belangrijk het is om tijdig het bezwaar in te dienen wanneer men te maken krijgt met bestuursrechtelijke besluiten.  

Heeft een huurder van woonruimte die tijdens renovatie tijdelijk verblijft in een door de verhuurder ter beschikking gestelde, volledig ingerichte en gestoffeerde wisselwoning, recht op verhuiskostenvergoeding? Over deze prejudiciële vraag heeft de Hoge Raad zich onlangs gebogen.  

Artikel 7:220 lid 5 BW bepaalt dat de verhuurder een verhuiskostenvergoeding verschuldigd is als de huurder tijdelijk moet verhuizen vanwege een renovatie. De vergoeding wordt elk jaar iets verhoogd en bedraagt in 2022 € 6.505,-. 

In de zaak die vooraf ging aan de prejudiciële vraag wilde de betreffende woningcorporatie renovatiewerkzaamheden uitvoeren aan een flatgebouw met zelfstandige woningen. Voor de huurders was het onmogelijk om tijdens die werkzaamheden in de woonruimtes te verblijven. De verhuurder stelde daarom volledig ingerichte en gestoffeerde wisselwoningen beschikbaar. Toen de huurders vervolgens aanspraak wilden maken op de verhuiskostenvergoeding weigerde de woningcorporatie dit te betalen. De huurders stapten daarom naar de rechter.  

In de rechtspraak werd vooralsnog wisselend geoordeeld over deze kwestie. De Hoge Raad komt nu met een duidelijk antwoord: als de huurder het gehuurde tijdelijk moet verlaten in verband met een renovatie en dan verblijft in een door de verhuurder ter beschikking gestelde, volledig ingerichte en gestoffeerde wisselwoning, heeft hij geen aanspraak op een verhuiskostenvergoeding. Dat geldt ook als de huurder een aanbod hiertoe afwijst. De Hoge Raad voegt hieraan toe dat de wisselwoning wel ‘redelijk en passend’ dient te zijn. Hier speelt onder andere de ligging en de kwaliteit van de wisselwoning een rol, alsmede de duur van het verblijf daarin en de vraag of de inboedel van de huurder verplaatst moet worden. Ook zijn persoonlijke omstandigheden zoals de gezondheid van de huurder van belang. 

De Hoge Raad benadrukt nog wel dat de huurder die geen aanspraak op de volledige verhuiskostenvergoeding kan maken, mogelijk wel aanspraak kan maken op vergoeding van opslagkosten voor de inboedel of herinrichtingskosten van de woning na de renovatie. 

Het is intussen alweer een week geleden dat we met z’n allen afscheid hebben genomen van vrijwel alle coronamaatregelen. Zo is ook het advies om zoveel mogelijk thuis te werken komen te vervallen. Voor veel mensen zal dit een opluchting zijn, maar voor anderen die het thuiswerken wel zagen zitten juist niet. Maar wat zijn nou precies de juridische gevolgen van het vervallen van het thuiswerkadvies voor de positie van werknemers? 

Het uitgangspunt is dat de werkgever een algemene instructiebevoegdheid heeft en in principe dus kan bepalen of de werknemer naar kantoor moet komen of vanuit huis mag werken. De kantonrechter in Nijmegen heeft zelfs toen het thuiswerkadvies nog gold geoordeeld dat dit overheidsadvies op zichzelf de instructiebevoegdheid van de werknemer niet inperkte. Van een algemeen ‘recht op thuiswerken’ is dus geen sprake, maar dit betekent nog niet dat je als werknemer die graag thuis werkt helemaal met lege handen staat. Op grond van de Wet flexibel werken zijn werkgevers namelijk wel verplicht om een verzoek van een werknemer om (deels) vanuit huis te werken serieus in overweging te nemen. Daarnaast moet een werkgever zich ook gedragen als een goed werkgever en dient dan ook rekening te houden met de belangen en de gezondheid van zijn werknemers. Indien er sprake is van bijzondere omstandigheden kan het dus toch zo zijn dat een werkgever een werknemer vanuit huis moet laten werken. Hierbij valt bijvoorbeeld te denken aan gevallen waarbij de werknemer om medische redenen extra kwetsbaar is voor het coronavirus, terwijl het thuiswerken de productiviteit van de werknemer niet belemmert.  

Al met al is het advies van het kabinet voor werkgevers en werknemers om met elkaar in goed overleg te treden over de mogelijkheden van hybride werken vanuit juridisch oogpunt dan ook toe te juichen. Mocht dit overleg onverhoopt niet de beoogde resultaten opleveren, dan kun je altijd bij ons terecht voor kosteloos juridisch advies! 

Menig vakantievierder is alweer opzoek naar zijn vakantiebestemming voor dit jaar. De boekingssite Airbnb is een populaire aanbieder van vakantieaccommodaties. De boekingssite is de afgelopen jaren een aantal keer in opspraak geweest. Ditmaal moest Airbnb voor de rechter verschijnen doordat een vrouw terugbetaling verzocht van servicekosten die zij had moeten betalen aan Airbnb. Deze vrouw stelde dat de servicekosten (bemiddelingskosten) in strijd zijn met het courtageverbod. Dit verbod houdt in dat het niet is toegestaan voor een bemiddelaar om dubbele bemiddelingskosten te rekenen. In de zaak stond centraal of het verbod uit art. 7:417 lid 4 BW (jo 7:425 BW) ook van toepassing is op kortetermijnverhuur van vakantieaccommodaties.  

De rechtbank Amsterdam had al eerder in een soortgelijke zaak geoordeeld over de toepasselijkheid van art. 7:417 lid 4 BW, dit het nadele van Airbnb. Naar aanleiding van deze uitspraak stapten duizenden mensen naar de rechter in de hoop hun gemaakte servicekosten terug te krijgen.  

Nu de vraag met betrekking tot de toepasselijkheid wederom werd opgegooid, verzochten de partijen de rechtsvraag door middel van een prejudiciële vraag voor te leggen aan de Hoge Raad. De Hoge Raad oordeelde eind 2021, anders dan de rechtbank, dat de aard van de overeenkomst voor de toepassing van het courtageverbod beslissend is. Dit brengt mee dat het verbod in onderhavige uitspraak niet geldt en Airbnb dus wel servicekosten mag rekenen aan verzoekster. 

Het massaal claimen van een deel van de vakantiekosten zit er dus helaas niet in. Daarbij komt dat nu de Hoge Raad zich over de zaak heeft gebogen, soortgelijke claims in de toekomst waarschijnlijk weinig kans van slagen hebben.  

Heeft u zelf vragen over dergelijke claims of een ander juridisch probleem? Bij Wetswinkel Nijmegen voorzien wij u graag van kosteloos juridisch advies! 

Acht slachtoffers van de toeslagenaffaire hebben besloten naar de civiele rechter te stappen om een schadevergoeding te claimen. Zij worden vertegenwoordigd door twee Nijmeegse advocaten. Door het gebrek aan vertrouwen in de overheid wordt nu de onafhankelijke burgerlijke rechter als laatste redmiddel gezien. Aangezien de ouders buiten de compensatieregeling van de overheid vielen hopen ze op grond van een onrechtmatige daad een schadevergoeding te ontvangen. Toch prefereren de advocaten van de gedupeerden dat er een regeling met de overheid kan worden getroffen door middel van een schikking. Mocht dit niet lukken zullen ze een verklaring bij de rechter eisen waarin vast komt te staan dat de overheid onrechtmatig heeft gehandeld. Tevens zal er dan een voorschot op de schadevergoeding worden geëist. In een latere procedure, de zogenaamde “schadestaatprocedure” zal de rechter de precieze hoogte van de schadevergoeding bepalen.

Mocht de overheid geen aansprakelijkheid erkennen kan er een onrechtmatigedaadsactie tegen de overheid worden gestart. Deze civiele zaak staat los van de compensatieregeling die door de overheid is aangeboden. In deze gerechtelijke procedure wordt vastgesteld of de overheid foutief heeft gehandeld en daardoor verantwoordelijk is voor de gelede schade. Tevens kan er een schadevergoeding komen voor de immateriële schade. Deze schade is niet in geld uit te drukken, denk aan verdriet en verbroken relaties. Dit kan financieel gecompenseerd worden, men spreekt dan van smartengeld.

Deze zaak kan een belangrijk precedent scheppen voor andere gedupeerden, mocht het een succes worden is de kans groot dat ook andere slachtoffers de gerechtelijke weg inslaan voor compensatie. Deze weg staat haaks op de beoogde compensatieregeling van de regering. Helaas lijkt de toeslagenaffaire nog lang niet opgelost te zijn.

Na ruim een jaar aan onderhandelingen hebben de vakbonden en de ABU (Algemene Bond Uitzendondernemingen) een akkoord bereikt over een nieuwe cao waardoor uitzendkrachten meer rechten krijgen. 

Zo gaat de duur van het eerste tijdelijke contract van maximaal 78 weken naar maximaal 52 weken. Tevens wordt de periode dat iemand een contract voor bepaalde tijd mag krijgen korter, deze gaat van 4 jaar naar 3 jaar. Hierdoor zullen uitzendkrachten eerder in vast dienstverband komen te werken.  

Vanaf januari zullen uitzendkrachten ook een ruimere pensioenregeling krijgen en moeten zij onder meer dezelfde toeslagen en eindejaarsuitkering ontvangen als werknemers die een vast contract hebben bij hun bedrijf.  

Ook voor arbeidsmigranten pakt de cao gunstig uit. Voor hen komt er een inkomensgarantie ter hoogte van het wettelijk minimumloon voor de eerste twee maanden bij een uitzendwerkgever. Verder is afgesproken dat arbeidsmigranten tot vier weken na het einde van de uitzendovereenkomst in hun huisvesting mogen blijven.  

De afspraken van de cao-partijen zijn een eerste stap te noemen in de uitwerking van het sociaal akkoord uit juni. Het is de bedoeling dat in volgende cao’s de verschillen tussen vaste contracten en uitzendcontracten nog kleiner gaan worden gemaakt. 

Heeft u zelf vragen over uw arbeidscontract of heeft u een ander juridisch probleem? Bij Wetswinkel Nijmegen voorzien wij u graag van kosteloos juridisch advies! 

Consumenten worden vandaag de dag nog steeds veel geconfronteerd met misleidende en onrechtmatige handelingen. Zowel de Europese Unie als de nationale overheid hebben ingezien dat betere bescherming ernstig nodig is, mede gezien de toenemende digitale kundigheid. Alle Europese consumenten moeten dan ook uiterlijk eind mei 2022 worden beschermd op dezelfde manier. Het wetsvoorstel modernisering consumentenbescherming is een resultaat van de Europese Richtlijn modernisering consumentenbescherming, welke zal worden omgezet in ons nationale recht. Er komt onder meer een verbod op het plaatsen van valse consumentenbeoordelingen bij webshops en andere digitale platforms. Voordat deze consumenten een recensie mogen plaatsen, moeten zij eerst worden gecontroleerd op echtheid. Bovendien moet online duidelijk worden vermeld wie verantwoordelijk is voor levering en afhandeling van retourpakketjes. Op deze manier is het voor de consument duidelijk bij wie hij of zij moet zijn bij eventuele problemen. Luisteren partijen niet naar de regels zoals deze in het wetsvoorstel staan, dan volgen vergaande sancties. Hierbij kunt u denken aan een last onder dwangsom, een bestuurlijke boete of een zelfstandige last. Dit houdt de bevoegdheid in om aan een burger of onderneming de verplichting op te leggen om bepaalde handelingen te verrichten waarmee wettelijke voorschriften worden nageleefd. Het doel van voormelde sancties is om partijen af te schrikken van het online handelen op onrechtmatige wijze.   

Heeft u als consumenten zelf te maken met onrechtmatige online handelspraktijk of heeft u een ander probleem? Bij Wetswinkel Nijmegen voorzien wij u graag van kosteloos juridisch advies!  

Afgelopen zomer heeft de Hoge Raad zogenaamde “prejudiciële vragen” beantwoord over de vraag of zogenaamde administratie-/contractkosten in een huurovereenkomst mogen worden opgenomen. Deze kosten worden meestal door de verhuurder gevorderd bij het aangaan van een nieuwe huurovereenkomst. In de wet staat dat er geen kosten in rekening mogen worden gebracht die voor een van de partijen een niet redelijk voordeel opleveren. De Hoge Raad boog zich over de vraag of deze administratiekosten, die in veel huurovereenkomsten te vinden zijn, een niet redelijk voordeel voor de verhuurder opleveren. Hij concludeerde daarbij dat er gekeken moet worden naar het voordeel dat de huurder krijgt tegenover de kosten die door de verhuurder in rekening worden gebracht. Daarnaast mogen verhuurders geen kosten in rekening brengen die behoren tot een “normale woningexploitatie”. De argumentatie daarachter is dat de huurder niet voor iets hoeft te betalen waar hij normaliter ook recht op zou hebben. Wanneer er geen sprake is van bijzondere omstandigheden kan er aangenomen worden dat de administratiekosten een niet redelijk voordeel opleveren voor de verhuurder. Hierdoor is het in veel gevallen niet toegestaan om administratie-/contractkosten op te nemen in de huurovereenkomst en bent u dus ook niet verplicht deze te betalen.  

Heeft u zelf een probleem met uw huurovereenkomst of heeft u een ander juridisch probleem? Bij Wetswinkel Nijmegen voorzien wij u graag van kosteloos juridisch advies!